Hay que tar allunau, llocu, pa güeyar el camin dellos tos suaños, aparase delantre, alitar fondo, y sonrisar al tiempu qu'adelantres l'alpargata entamando a caleyar afitáu, tentando que les probes ánimes nos bardiales nun t'entrancabellen, nun te prendan polos pieses pa metete nel furu dellos que gastaron per mal la so vida, o namás tuvieron mieu a vivila suañando.

Fai pocu que cuatro allunaos caleyen el so camin, tres dellos, un nuberu* lleva-yos un par de maletes.

*Si ho!, de cuando en cuando dexen les nubes.